O noso compañeiro Víctor foi multado con 500 euros porque o pasado 14 de xuño de 2013 atopouse na rúa, diante do Concello de Nigrán, reclamando que se nos permitise o acceso, como veciñas e veciños do municipio, a un acto público importante: o pleno de aprobación inicial do Plan Xeral de Ordenación Municipal.

O concello impediu de facto o acceso dos veciños ao pleno, polo que nos atopamos na rúa contra a nosa vontade, e contra o dereito de asistencia a un acto público onde se ían tomar decisións transcendentes que ían afectar aos intereses de todas e todos, tanto públicos como privados. Dereito de acceso que, como era de rigor, comezamos a reclamar.

Dado o talante do goberno municipal, a nosa reclamación non foi atendida. En cambio, Víctor foi multado por atoparse concentrado nunha “manifestación non autorizada” según denuncia da Garda Civil de Baiona.

A xustiza nada ten que ver coa legalidade. O concepto de xustiza está ao alcance de calquera persoa de ben, mesmo un neno é capaz de impartila. Pódese resumir nun principio ben coñecido: non queiras para os demais o que non queres para ti. Outra cousa é a legalidade. Todo o aparato xudicial: xuíces, fiscais, avogadas e procuradores estudan a legalidade e imparten ou defenden dereitos legais, e niso son eruditos. Pero o resultado é perverso: todos eles se esforzan en acadar sentenzas acordes coa lei impartida ou cos dereitos legais defendidos, sen valorar se a lei e a sentenza son xustas ou non.

É xusto sacar pola forza a un cidadán en paro da súa casa en función dunha débeda contraída cunha entidade bancaria, desposuílo da propiedade, poñelo xunto coa súa familia na rúa e esixirlle ademais o pago da débeda? A miña filla di que non é xusto, e eu concordo con ela…, pero é legal.

É xusto que uns poucos lle rouben á xente común os aforros de anos e os desbalden, arruinando á entidade bancaria que dirixen, que acudan á administración para seren rescatados co diñeiro de todas e todos, e que se xubilen asegurándose pensións astronómicas? A miña filla di que non, e eu concordo con ela…, pero eses “produtos financeiros” eran legais, e os responsables eluden o cárcere con mestría delictiva e cunha noxenta elegancia.

Dous amigos meus comezaron a traballar na mesma empresa o mesmo día, e traballaron nela varios anos cóbado con cóbado e coa mesma calificación profesional. Compartían, polo tanto, soldo, antigüidade, pluses e descontos. A empresa entrou en ERE e despediu a ambos os dous. A un deles o xuíz decretoulle unha indemnización por despido superior á ofrecida pola empresa. Ao outro, o mesmo xuíz denegoulla. É xusto? A miña filla di que non, e eu concordo con ela…, pero é legal.

A xustiza, polo tanto, só existe nos nosos corazóns. Na vida real estamos sometidos á legalidade, e a legalidade non é xusta. A legalidade defende os privilexios do capital, fai prevalececer aos ricos sobre os pobres, e os gobernantes de turno fanna mutar constantemente para favorecer aos seus señores. Nada que ver coa xustiza.

Se, de cando en vez, xurde unha lei que parece xusta, como a de dependencia, acaba sendo papel mollado. Baixo a excusa da crise e da falla de fondos, a lei queda desposuída da dotación económica que no seu propio texto establece. Se non hai fondos para que se dicta? A miña filla segue sen entender.

E chegamos aos dereitos fundamentais recoñecidos na Constitución e, polo tanto, “intocables”: o dereito a un traballo, a unha vivenda digna, á seguridade social, á educación, á igualdade de todos ante a lei... dereitos que son embestidos pola realidade actual e non atopan acubillo en toda a lexislación vixente que, no canto de desenvolver a Carta Magna, conculca enmarañadamente os seus preceptos. E non pasa nada, todo sigue sendo legal. Non quero frustrar máis a miña filla, pero alguén atopa xustiza en todo isto?

Agora, ao poder tamén lle molesta o dereito de manifestación. E pretende alonxar as manifestacións dos centros das cidades, e responsabilizar da súa seguridade aos seus convocantes, ameazándoos con multas millonarias se no seu transcurso se producen incidentes. Coma se os convocantes tivesen medios e autoridade policial para deter e/o meter no cárcere a persoas que atenten contra a reivindicación pacífica. Do mesmo xeito, as autoridades multan repetidamente a persoas maiores que acuden a manifestacións para protestar polo expolio cometido con elas polas entidades bancarias. Que é isto, se non un intento autoritario de amedrentar aos cidadáns e desposuílos do seu dereito constitucional?

O pasado 14 de xuño de 2013, moitos de nós acudimos ao concello de Nigrán para asistir ao pleno de aprobación inicial do PXOM. Cando abriron as portas, atopámonos con que a penas quedaban 12 cadeiras baleiras, porque o resto estaban ocupadas por persoas que entraran pola porta de atrás horas antes, nun claro intento de impedir o dereito da cidadanía a asistir a un pleno do seu concello. Pedíuselle ao alcalde que trasladase o pleno ao auditorio municipal, para facilitar a asistencia de todas e todos... e negouse, polo que se organizou unha protesta espontánea diante do concello por parte das veciñas e veciños que quedamos fóra do pleno. Non houbo incidente ningún, nin violencia, nin feridos nin danos de ningún tipo. Pero o noso compañeiro Víctor foi multado con 500 euros por atoparse concentrado nunha “manifestación non autorizada”, segundo denuncia da Garda Civil de Baiona. Todas e todos os que estabamos alí acudiamos ao pleno municipal. Ninguén convocara manifestación ningunha, nin autorizada nin sen autorizar. Se alguén convocou a protesta foi o propio concello coa súa actitude.

Minten e multan inxustamente a propósito. Aplican legalidade onde non hai xustiza.

Fartos de leis precisamos xustiza.

Se eres unha persoa cabal e non che parece xusta esta multa, está na túa man facer xustiza. Acude ao xantar solidario que, para recadar fondos e facer fronte a esta multa, se vai celebrar o vindeiro sábado 5 de Abril no Torreiro de festas de Chandebrito as 14:00 h. O prezo do menú será de 12 euros para adultos e 8 euros para nenas e nenos ata 8 anos.

Reservas nos teléfonos 666 282 017 ou 615 269 282 ou no e-mail: csnigran@gmail.com.