Para coñocer a ria, a súa complexa hidrodinámica, a súa riqueza e os riscos que corre, podedes consultar este artigo.

Desde a Autoridade Portuaria de Vigo, a presidenta, Dna. Corina Porro Martínez, na mensaxe de benvid@ ao porto di:

A pesar da brillante redacción, podemos extraer tres conclusións:

1. As decisións que toma a autoridade portuaria de Vigo, son sempre “respetuosas con el Medio Ambiente y con la gran riqueza de nuestra ría”. Ao longo de este artigo, demostraremos a falsidade destas afirmacións.


2. A Presidenta recoñece que o porto carece do Plan de Utilización de Espazos Portuarios (PUEP, DUEP na nova lei) e do Plan Director de Infraestruturas.


3. A Presidenta non quere esquecer a Pesca. Tamén veremos ao longo deste artigo en que consiste este interese.

A Lei 27/1992 falaba xa da obriga de ter un Plan de Utilización dos Espazos Portuarios (PUEP), para acometer calquera obra de infraestrutura portuaria. Logo desta viñeron outras leis, pero 19 anos despois aínda está todo por facer.

E dado que a LEI 48/2003, de 26 de Novembro, de Réxime económico e de prestación de servizos dos portos de interese xeral modificada pola LEI 33/2010, de 5 de agosto, cuxo texto refundido poden consultar, di no seu artigo 28:

Salvemos Monteferro ven de realizar un estudo baseado na realización dun programa informático propio que, utilizando as imaxes satelitales que proporciona Google Maps, superpón as ortofotos realizadas nun vo fotogramétrico feito a nivel estatal en cooperación entre o exército do aire de España e a Forza Aérea dos EEUU nos anos 1955-1956 (imaxes en branco e negro, claro). Estas imaxes están almacenadas no IDEG (Infraestruturas de Datos Espaciais de Galicia), organismo dependente da Xunta de Galicia, en formato WMS (Web Map Service).

Esta información forma parte do POL (Plan de Ordenación do Litoral) polo que pode analizarse toda a costa Galega. Este programa permite a navegación polo litoral ao estilo de Google Maps, permitindo activar/desactivar a capa das ortofotos, de tal forma que se pode ver a situación da costa en 1955/56 comparada co ano 2009.

Aínda que o período abarca 55 anos, case a totalidade das infraestruturas realizadas correspóndense cos últimos 40 anos.

Tamén preparamos algunhas animacións que amosamos a continuación e que demostran o escrupuloso “respecto polo medio ambiente” e “pola riqueza da nosa ría” e conforman un claro exemplo do que persisten en mal chamar “crecemento sostible”:

A lista pode ser interminable...

Podedes utilizar o noso programa a pantalla completa premendo na imaxe da dereita e clickando nesta imaxe para sair do mesmo. Clickando no check box Ortofotos 1955-1956, podedes activar ou desactivar a capa e ver as imaxes antigas e as actuáis. A navegación, o zoom, etc, é similar ao utilizado por Google Maps. A barra de desprazamento, permite darlle opacidade a capa, de tal forma que elixindo entre un 70-80% e premento na lupa, podedes ver a capa de fondo. En función da velocidade da vosa conexión, o proceso de superposición de capas pode ser lento. Paciencia.

A lista completa é a seguinte:

Máis de 2.850.000 m2 gañados ao mar en 40 anos. Un “crecemento sostible”, “respectando o medio ambiente” e “a gran riqueza da ría”.

A este ritmo, a ría convertirase axiña nun canle portuario.

Desde esta asociación, non podemos comprender como un recheo pode ser considerado respectuoso co medio ambiente e coa riqueza da ría. Como os estudios de impacto medioambientais, cando se fan, poden ser positivos. Como soterrar seres vivos e encher de lodos os fondos das nosas rías, pode disfrazarse de respeto ao medio ambiente e de cumprimento escrupuloso da legalidade vixente. Se a lei permite isto, estamos apañados.

Tamén queremos reseñar que o Porto de Vigo, non é un porto calquera. O Porto de Vigo está ubicado dentro da ría de Vigo que tampouco é unha ría calquera, é unha ría cunhas características que a convirten nunha zona de moi alta produtividade primaria oceánica. Xenera máis de 10.000 empregos directos e uns 40.000 indirectos. Se falamos en términos económicos, é a empresa máis importante da comarca que, ademais nunca poderá ser trasladada. Cada vez que se fai un recheo, que se utiliza lámina de auga para facer un porto deportivo, que se moven lodos, que se levanta un dique e se modifica a hidrodinámica, atácase directamente a esta riqueza, a esta biodiversidade, á ría de Vigo, a nós mesmos. O porto de Vigo non pode crecer como o de Barcelona ou o de Valencia ou o de Alxeciras, porque o crecemento do Porto implica un ataque directo á ría.

Non é compatible pois, o crecemento sostible, o respecto polo medio ambiente e pola riqueza da ría, coa ocupación de 285 campos de fútbol en 40 anos. Non nos enganen, non se enganen.

A Autoridade Portuaria esgrime certificados medioambientais para intentar acreditar o seu “compromiso” co medio ambiente. Recentemente, o porto ven de conseguir a certificación EMAS III ( Eco-Management and Audit System , traducible como Sistema de Xestión Medioambiental sometida a Auditoría). Esta certificación é mais esixente ca ISO 14001, tamén en posesión da APV. O obxectivo desa norma é:

Estos obxectivos, ademais deben ser supervisados e auditados por unha empresa independente que verifique os resutados obtidos. Todo moi plausible, sen dúbida. Vexan a normativa. Pero resumímoslle o proceso para acadar esas certificacións. A empresa ou organismo que quera acadar a certificación ten que presentar unha declaración de intencións en referencia ás súas actuacións, atendendo á preservación dos valores medioambientais. Cada ano, un órgano auditor independente avaliará a consecución dos obxectivos declarados, concedendo, renovando ou revocando a certificación.

Pois ben, a declaración ambiental da APV, non fai referencia ningunha ás obras de ampliación ou remodelación do espazo portuario, isto é, recheos, portos deportivos, etc, limitándose á presentación dun proxecto de boas prácticas medioambientais no uso cotiá do porto, establecendo obxectivos concretos baseados no aforro enerxético, redución da contaminación, aforro de auga, maior uso das enerxías renovables, etc, pero sen ningún control medioambiental sobre as agresivas infraestruturas realizadas ou a realizar, que en principio deberían estar amparadas pola incumprida legalidade vixente. A este respecto cabe incluír este extracto da resposta do Adxunto Segundo do Defensor del Pueblo, D. Miguel Angel Aguilar Belda, á actual Presidenta, Corina Porro, ante unha pregunta cidadá:

Non se deixen pois enganar por estas certificacións, que sendo moi importantes, non garantizan que ningunha obra de ampliación ou remodelación do porto, cumpla con ningunha premisa legal ou medioambiental.

Conversación mantida con vellos mariñeiros sobre os bancos desaparecidos e de maior calidade na ría de Vigo:

Cantos bancos marisqueiros desapareceron nos últimos anos? Bouzas "o maior banco marisqueiro do mundo". Ameixa Babosa branca, rubia pola parte de fora. No comezo do recheo perto da praia da igrexa había moita “margarita” (Torallesa para os de Cesantes porque tamén había moita debaixo da ponte para a parte de terra). Tamén na zona do comezo do recheo collíase moito moelo e burros. Barreras-Ardán. Dentro dos peiraos. Esta debía ser unha parte antiga do banco marisqueiro de Bouzas que ao facer o peirao quedou dentro e ata avanzados os anos 80 daba ameixa babosa branca. O Ardán era unha pedra ría adentro que ainda nos 70 tiña un sinal de ferro para que os barcos non se fodesen. Daba moita ameixa babosa branca ate que “o lodo a e merda” o taparon. Peirao de Transatlánticos. Nos anos 70 aínda se traballaba a "rubia" cando non viñan mercantes. No Areal igual, e dentro, onde atracan os barcos de pasaxe de Cangas e Moaña ( O Tubito) tamén se mariscaba as ameixas babosas brancas (con sabor a gasoil). Peirao do Areal. A Punta-A Farola e cara Vulcano. No areeiro da Punta daba moito croque (berberecho). A Farola-A Punta, zona de moitísima ameixa babosa branca. A Farola- Vulcano, por fóra, moitísima ameixa rubia. Arealonga (Chapela). Banco de ameixa babosa branca. Foi desaparecendo coas bateas aló polos anos 72-73 A zona dende a base da ponte de Rande (Vilaboa) ata a depuradora (Punta Aradouro). Zona de ameixa branca ata os anos 70, logo “o can e as bateas” fodérono. A Baliela (actual Fandicosta). Pegado a terra, ameixa babosa branca. Por fóra, ameixa rubia. O Lousal (fóra do porto de Domaio). Ameixa rubia e branca. Fodérono as bateas. Cervera (e Frigoríficos do Morrazo) Cangas. Ameixa branca moi boa. Tamén o foderon os humanos. E os bancos de maior calidade? San Martiño, (ameixa branca) Fornos (ameixa rubia). Todos eles moi destruídos polo “can” nos anos 70. Bouzas, este era o rei dos bancos marisqueiros en calidade e cantidade. Ameixa babosa branca e roxa. Ía dende onde cargan os mercantes os coches polo Este ata pasado o farol de Cabo de Mar. Se a ameixa babosa branca era especial a rubia tamén. A Farola. Ameixa babosa branca e rubia moi boa (nunca coma a de Bouzas). Moi boa ata que os desguaces nos 80 acabaron con todo. Os produtos químicos que usaban no final dos cascos foi mortal. O can tamén destruíu moito o banco. Pedra Branca do norte en San Simón. Tamén era de moi boa calidade. Río das Saíñas e a praia de Rodeira en Cangas eran tamén de moi boa calidade. Ameixa branca por terra e rubia por fóra. Cervera (hoxe Frigoríficos do Morrazo). Barra. Producía moita ameixa branca, pero a calidade era moi inferior á de Bouzas ou a de Cangas. A de Cervera era unha ameixa de gran calidade As zonas de pior calidade, as do Tubito (zonas de atraques) en Vigo, as do pozo e praia de Cesantes, as do Lousal (Domaio), o Cabalo, Vilaboa, etc.. Podía seguir falando, pero como xa todo isto é historia... deixémolo así. O que si é certo é que os bancos marisqueiros teñen miles de anos, talvez millóns, destruír, destrúense cada ano moitos, pero nacer novos nunca vin nacer ningún. Outro mariñeiro engade: Estamos a falar dos bancos de ameixa máis produtivos, pero tamén estaban os pequenos, o aterrado do porto deportivo de Moaña, o de Cangas, o de Baiona, o da ponte de Toralla, o do Latón (Meira) e o do peirao da Mosqueira en Moaña, que afetou ao banco de Tirán que nun 90% deixou de producir...

Se non existise o recheo de Bouzas e falando só de ameixa, xeraría na actualidade 7.625.000 euros ao ano en lonxa, (primeira venda).

O medioambiente é algo moi delicado: un sistema moi complexo e sinérxico que hai que analizar coidadosamente antes de actuar modificándoo de forma irreversible, escapando ao noso control. Pero non queremos dicir que a contorna sexa intocable e refusar intervir sobre ela.

Cabe o erro nunha decisión, pero non o erro continuado nin o aleivoso disfraz medioambiental. As decisións hanse tomar sobre unha base de sensatez, nunca de forma partidaria, lucrativa ou estúpida.

Lamentablemente, a estupidez e a avaricia galopa sobre o planeta. Sempre haberá quen asine un papel só para satisfacer a súa vaidade ou o seu peto. Cretinos que non se queren decatar de nada pero que se consideran capacitados para farfallar de todo...

Coidado con eles!!!

Acude á: