http://www.salvemosmonteferro.org
Monteferro, 1 de Maio de 2010:



Encontro paralelo á reunion dos ministros de pesca da Unión Europea







Ante a reunión que manterán en Vigo os ministros de pesca da UE os días 4 e 5 de maio, os grupos integrados na rede de colectivos A RIA NON SE VENDE / GALIZA NON SE VENDE pensamos que, na alarmante situación actual, cómpre facer visibles á sociedade os enormes problemas e a ignorada catástrofe que os sistemas de pesca industrial están causando nos océanos, xunto á problemática situación do litoral galego, especialmente nas rías e o sector extractivo.



Por este grave motivo, ARNSV/GNSV organiza un encontro paralelo á reunión ministerial con distintos grupos ecoloxistas de Galicia, do resto do Estado e das máis importantes organizacións internacionais, entre as que se contan Greenpeace, Ecoloxistas en Acción, WWF Adena, Océana, Marcha Mundial das Mulleres, Amarante, Altermundo e outras, así como confrarías de pesca e representantes do sector marisqueiro locais.

O encontro terá lugar entre o 27 de abril e o último día da reunión ministerial, o 5 de maio, e constará dos actos e accións que se detallan no programa.

As conclusións do encontro serán recollidas nun Documento que será entregado ós/ás participantes na reunión ministerial

Reproducimos a continuación o documento elaborado desde A RIA NON SE VENDE para convocar aos distintos colectivos participantes no encontro paralelo á reunión dos ministros de pesca da UE en Vigo.



Da pesca artesanal á depredación industrial do mar:
da sustentabilidade ao desequilibrio ecolóxico


"Coma o peixe non se vía, e daquela non había os adiantos, coma a sonda, había que ghaldear, que era machucar sardiñas podres para botalas no momento da pesca e enghardar, atraer e xuntar o peixe. Facíao un home que se separaba do barco nunha chalana hasta quedar no medio. Mentras tanto largábase en redondo. Para eso dous homes estaban en proa, para halar a pedreira e despois tirar a jareta e que entrara o peixe. En popa, dous homes halaban os corchos, que teñen que ir separadiños, e outros dous homes poñian a rede ben e recollían".

“Homes de ferro en barcos de madeira”
Esperanza Piñeiro de San Miguel
Andrés Gómez Blanco


As xentes que viven do mar coñecen de primeira man a realidade do sector pesqueiro. Son testemuñas, día a día, das continuas agresións ao medio mariño. Testemuñas e axentes involuntarios. Empresas e mariñeiros tratan de manter unha actividade extractiva cada vez menos rendible e que, ante a presión do mercado capitalista, carece de regulacións e límites racionais, o que deriva na sobreexplotación do mar como recurso, e na súa grave degradación como ecosistema.

Dende as artes tradicionais de antano ata a pesca industrial de hoxe, a actividade pesqueira sufriu unha evolución tecnolóxica que, asociada ao actual modelo socioeconómico, ten varios efectos perversos.

En primeiro lugar, unha desmesurada capacidade de explotación, e a correpondente desmesura na demanda. En segundo lugar, a concentración dos medios extractivos máis potentes nas mans das poucas empresas coa capacidade económica e tecnolóxica precisa. En terceiro lugar, o férreo control do mercado por intermediarios multinacionais.

A sobreexplotación dos caladoiros está provocando un esgotamento dos recursos nunca antes coñecido e, sobre todo, un desequilibrio ecolóxico que está levando aos ecosistemas mariños a unha situación crítica. Unha situación que os poderes políticos ocultan sistematicamente á opinión pública.

Os beneficios económicos da pesca concéntranse nas mas duns poucos. Mentres, as xentes do mar e os traballadores das empresas relacionadas coa pesca teñen dificultades para sacar adiante as súas modestas economías.

A desmesura da extracción, o emprego de artes destrutivas e o seu abandono no mar teñen graves efectos na pesca de altura e de baixura, nas augas oceánicas e nas augas litorais, en todo o mundo. Isto compromete gravemente a subsistencia de moita xente, sobre todo nos países da periferia económica (os mal chamados países pobres ou terceiro mundo).

En Galicia, as artes tradicionais e a pesca de baixura enfróntanse a un proceso de extinción económica e cultural, consentido ou incluso planificado polos poderes públicos.

As nosas costas xa non fornecen a demanda dos mercados propios coas especies do día. Os peixes e mariscos que consumimos proceden máis da importación e dos cultivos que das augas e areais galegos.

E é que, no noso País, aos efectos da sobreexplotación pesqueira xúnguese á degradación ecolóxica do litoral provocada pola actividade humana, tanto en terra como no propio mar. Os asentamentos urbanos, a industria, as infraestruturas, o agro e a mesma pesca son xeradores de residuos e fonte de verquidos contaminantes, produtos que, incontrolados e non depurados, acaban depositados ou disolvidos nas augas costeiras, absorbidos nos sedimentos dos fondos das enseadas, esteiros e areais e, finalmente, incorporados, a través das cadeas tróficas, nos organismos das especies mariñas, incluídas aquelas das que nos alimentamos.

A isto hai que engadir a ocupación directa do leito mariño pola desmedida proliferación de infraestruturas portuarias, o que supón a desaparición de ecosistemas valiosos, a alteración das correntes e unha nova achega de materiais contaminantes.

Hoxe non podemos ver o mar como o que era antes: un ecosistema portentoso e unha fonte de recursos aparentemente inesgotable. O mar está ferido pola man do home, por un sistema socioeconómico irracional, pola busca compulsiva de beneficio económico, pola inconsciencia do ser humano e pola súa insensibilidade cara ao medio do que procede e que soporta a súa mesma vida..

Este mar ferido precisa accións urxentes. É necesario deter as agresións ao medio mariño, atopar o xeito de reparar os danos provocados e restaurar o seu equilibrio ecolóxico. É necesario atopar un novo rumbo, que nos permita abandonar a nosa actual condición de depredadores que compiten encarnizadamente por uns recursos limitados, e que nos leve a unha coexistencia cooperativa, e a un modo de vida o máis simbiótico posible co medio do que procedemos e ao que pertencemos.

O vindeiro mes de Maio vaise a celebrar en Vigo un Cumio de ministros de pesca da Unión Europea. O seu obxecto é seguir tratando de elaborar e reformar o marco legal para unha pesca máis sostible. É dicir: tratar de elaborar unha política pesqueira menos irracional. Unha política que non dan acadada despois de moitos intentos errados. Unha política que debería ter un obxectivo radical: unha pesca racional e sustentable, e que xa tería que estar funcionando e dando resultados dende hai anos, quizais dende os propios comezos da actividade pesqueira a gran escala.

Pero a UE segue dando bandazos, presionada por un mercado que busca o menor custo e máximo beneficio sen ter en conta os parámetros sociais e ecolóxicos nos seus cálculos. Deste xeito, a UE dálle cova a unha actividade pesqueira industrializada de comportamento salvaxe cos propios recursos e co medio mariño.

Ante a absoluta desinformación por parte do sistema político-económico sobre a gravidade do problema, o Cumio é unha ocasión excelente para rachar o silenzo. Para que os movementos sociais fagamos oír a nosa voz de alarma e denunciemos a situación. Para facer un debate público, analizar o problema e buscar alternativas. Para concienciar á sociedade. Para salvar ao mar... e a nós mesmos.


  1. Achegarse ao mar hoxe é achegarse a un medio ferido polas diferentes accións e actividades humanas que soporta no seu día a día. A necesidade dun cambio na maneira de explotar os recursos é esencial para permitir a recuperación dos equilibrios ecolóxicos no medio mariño.

  2. A sobredimensión das flotas e a tecnificación das artes, unidas a causas alleas á propia pesca, como a artificialización do litoral e a contaminación, teñen causado unha situación de enorme deterioro nos ecosistemas mariños. En augas comunitarias o 88% dos caladoiros están sobreexplotados e o 30% destes por debaixo do límite biolóxico de seguridade, o que implica a moi difícil recuperación dos mesmos.

  3. O enfoque do medio mariño como un conxunto de hábitats interdependentes é preciso para un cambio de modelo de xestión dos caladoiros e a integración sostible das actividades pesqueiras no ecosistema. A necesidade de limitar a pesca industrial, a eliminación das artes daniñas e a maior rexionalización dos plans de aproveitamento para o sector de baixura, seguen sendo tarefas pendentes.

  4. 2010 é o ano mundial da biodiversidade, mais de momento a contaminación segue a envelenar o mar. Os arrecifes de corais desaparecen, milleiros de tabeiróns son capturados co fin de exportar soamente as súas aletas, e cetáceos, aves e tartarugas caen indiscriminadamente nas “artes” que fan medrar emporios económicos.

  5. O 70% do peixe comercializado na UE provén da importación deliberada de recursos pesqueiros dende caladoiros de terceiros países, que as empresas aproveitan para minimizar custos no proceso extractivo provocando unha pegada ecolóxica e social desmesurada. Esta situación evidencia a necesidade dunha recuperación biolóxica dos caladoiros, da soberanía no abastecemento dos mercados e do cambio das políticas comerciais.

  6. Na actualidade o 90% dos grandes peixes desapareceron xa dos océanos. Segundo datos da FAO en 2006 descargáronse 80 millóns de toneladas de peixe. Delas 13 millóns corresponden a Europa, onde só cinco anos antes ascenderan a 15,5 millóns: un descenso do 16% que amosa o rápido esgotamento dos caladoiros. Entre o 10 e o 20% das capturas nunca chegan a porto, pois son rexeitadas e botadas pola borda por non ter valor comercial. As áreas mariñas protexidas representan menos do 1% dos océanos, en contraposición coa situación que se dá en terra, que é de entre o 15 e o 20 %. Os científicos calculan que, de non haber cambios nestes comportamentos, os recursos pesqueiros do planeta estarán totalmente esgotados no ano 2048.

  7. Aliviar o ecosistema mariño das presións antrópicas e acabar coa explotación irracional supón, por principio de precaución (FAO 1995), minimizar e evitar os impactos posibles, parando as actividades nas áreas deterioradas e conservando as non danadas para que siga sendo un mar de vida, orixe e sustento das comunidades costeiras.

Salvemos Monteferro
A Ría Non se Vende
Galiza Non Se Vende



A lexendaria oceanógrafa Sylvia Earle comparte impresionantes imaxes do océano -así como tamén impactantes resultados estatísticos do seu rápido deterioro- mentres formula o seu desexo para o TED Prize: Que todos nos unamos na protección do vital corazón azul do planeta.



Comentarios actuais

5 comentarios até agora (pon o teu)

Bo traballo, coma sempre. Debería ser un delito que os gobernos nos teñan enganados, cando ademáis saben perfectamente que non nos poden enganar, porque a realidade é por desgracia imparable.

Traballos como o voso, debtro de redes como ARNSV ou GNSV, non teñen precio e amosan ser tristemente a única esperanza de que poida chegar algún cambio antes de que sexa xa demasiado tarde.

Ãnimo e forza.

Autor: Casildo Lamas o Luns, 3.05.10 @ 20:56pm | #94

Hay que volver a la pesca artesanal, pero OJO, no hay que fomentarla, porque entonces acabaremos con la pesca artesanal en pocos años.
Hay que preservar lugares libres de pesca, como hicieron los compañeros de Lira y mantener la flota artesanal, no aumentarla, porque estamos cerca del límite máximo de capturas que permiten los caladeros gallegos.

Un gran trabajo. Felicidades.

Autor: Josefa Costa o Luns, 10.05.10 @ 19:43pm | #95

¿Vosotros no comeis pescado no?

¡¡ Cuánta hipocresía !! Mientras decis a la gente que no pesque vais a la plaza todos los días y comprais pescado.

¿Os preocupa la pesca? Comed ensalada.

Autor: Pepe Lotas o Mércoles, 12.05.10 @ 14:52pm | #96

Pepe Lotas, no nos las toques.

Claro que comemos pescado, pero nosotros queremos seguirlo comiendo y que nuestros hijos puedan también seguirlo comiento.
Tu parece que con que haya suficiente para ti y para tu inmensa barriga, el que venga detrás que arree. ¿no es así?
Un poco de solidaridad y de sentido común te hace más falta que el pescado que comes.

Autor: José Collado o Mércoles, 19.05.10 @ 16:06pm | #97

Un excelente trabajo, aunque muy inquietante.

Felicidades

Autor: Antonio Cadaclás o Sábado, 5.02.11 @ 23:25pm | #102

Deixe o seu comentario:

Autor:

E-Mail:

URL:

Comentario:


 


Teclee estes caracteres:

 

Nota: As contas de Email non serán visibles e usaranse só para validar o seu comentario. Manteña as formas. Calqueira comentario insultante, inapropiado ou ofensivo será eliminado.

Non se permite código HTML. Os saltos de liña serán convertidos automaticamente. Por favor, utilice BBCode para formatear o seu texto.